هنر

،چقدر هنر خوبه

اون قلم آبرنگی که انقدر روی بوم می کشی که آخر همون رنگ احساسی بشه که هیچوقت نمی تونی ابرازش کنی، یا اون قلم سیاهی که بهش سیاهی روشنی دلتو نشون میدی

یا همون شعری که شاعر میگه، همون شعری که بعضی وقتا تا خود شاعر معنیشو نگه نمی فهمیم منظورش چی بوده، ولی باز خیالش راحته که چند نفری تو این دنیا دارن احساسشو می خونن

یا اون خواننده ای که داره یه ترانه رو با یک احساس عمیقی می خونه، دقیقا همون جاست که یهو آهنگ می گیرتت

یا یک ویولن زنی مثل من، که هر چقدر هم نخونه و ترانه نگه، باز با کشیدن آرشه میتونه با سازش همدل و یک صدا شه